«هیاکل» شعرهایی ست برای نخواندن؛ شعرهایی که با صدای بلند به خوانش نمی آید. ساکت است، هیاکل مسکوت شده است و علت این موضوع تعطیل شدن معناست، تعطیل شدن زبان (محو زبان از طریق زبان). هیاکل لال شده است. کمتر چیز بین الاذهانی در هیاکل وجود دارد. خواندن- شنیدن متن محتاج یک پروسه مشترک بین الذهنی ست؛ تبادل یک معنای قراردادی. حتی نه الزاما سرراست. اما در هیاکل که تقریبا تمام قراردادهای زبانی فسخ شده است، شار معنایی به حداقل رسیده و هیچ توانی برای نشت به سمت شنونده ندارد (حتی موقعی که خواننده و شنونده یکی ست: در خلوت!). پس هیاکل حتی اگر بلند خوانده شود، به یک پانتومیم می ماند که آنچه نشان می دهد هیچ مصداق خارجی ندارد؛ پانتومیم یک دیوانه!