با گذشت زمان، پدیده ها و نمادها و برخی از آثار ذهن و دست بشر بدون اینکه اهمیت خود را از دست بدهند، گویی رنگ می بازند و به چشم نمی آیند. وقتی در 1948 مجمع عمومی سازمان ملل اعلامیه جهانی حقوق بشر را تصویب می کرد، این واقعه ای بزرگ تلقی می شد، زیرا پس از شیوع عقاید و افکار باطل و مهملی همچون برتری برخی نژادها یا طبقات اجتماعی و امثال اینها، در یک سند بین المللی می آمد که «از آنجا که شناسایی حیثیت ذاتی کلیه اعضای خانواده بشری و حقوق یکسان و انتقال ناپذیر آنان اساس آزادی و عدالت و صلح را در جهان تشکیل می دهد»… و این بیان با مطالب دیگری که با چنین مقدمه ای سازگاری و همخوانی دارد، ادامه می یابد و