نتیجه ای که از سکانس آخر «درخت گلابی وحشی» می شود به آن رسید را، که می توان آشتی میان پدر و پسر تعبیر کرد، یا نوعی ادراک متقابل و قدردانی شان از هم، یا حتی -باتوجه به تماشای رویای مرگ سینان در چاه- گرفتار چرخه یکنواخت و عبث زندگی شدن (از پدر به پسر) و… هرچه! گوشه ای یادداشت کنیدش و با دقت به مطالعه آن بپردازید، این معنی و تاویل را، و سعی کنید از پوسته فیلمیکش گذر و جان کلام را در ذهن خود مجسم کنید. حالا بیایید به چند صحنه پیش از سکانس آخر باز گردیم: پدر و پسر نشسته اند کنار خرابه ای و از زیست بوم شان و نحوه سپراندن زندگی خود حرف می زنند (دیگر نه اهداف دور و دراز و خیالبافی ها، و نه خشمگین تونل