چند ماهی می شود که از قصد حمیدرضا آذرنگ برای به صحنه آوردن نمایشنامه «خنکای ختم خاطره» باخبرم. نمایش اول بار سال 88 به کارگردانی نیما دهقان روی صحنه رفت و ملاقاتش برای من که آن دوران مثل همین روزگار در تب و تاب روزنامه نگاری و خبرنگاری می سوختم، شور به همراه داشت.

به طوری که تا امروز هر گاه درباره نمایشنامه ها و نمایش های مرتبط با جنگ نوشته ام، اشاره به این متن ردخور نداشته است.

شاید حالا خیلی ها از جمله خودم بگویم و بگویند که آن حال و هوا تحت تاثیر نگاه رومانتیکی نویسنده و کارگردان و وضعیت سیاسی- اجتماعی زمانه رخ داد. بیشتر ترشح دوپامین بود تا دقت در نکات فنی اجرا که البته آن