جلسه را با درود به کنش جمعی کارگران، معلمان، رانندگان اتوبوس، و همه مزد و حقوق بگیرانی آغاز می کنم که این روزها موضوع همه بحث هاست. اهمیت این کنش جمعی فقط به این دلیل نیست که فراتر از دفاع از منافع و حقوق صنفی یا گروهی خود از حقوق سراسری و همگانی ما نظیر حق آموزش رایگان یا حتی آزادی بیان دفاع کرده اند. نکته مهم درباره این کنش اهدافش نیست، بلکه می توان به خود این کنش به عنوان یک وسیله جدا از هدف یا حتی وسیله بی هدف نگریست. کنش جمعی کارگران را باید به عنوان همیاری و همبستگی و پایداری مشترک انسان هایی آزاد و برابر درک کرد. اینجاست که آزادی و برابری نه به عنوان ایده آلی که باید به آن رسید بلکه به