اگر فراخ بنگریم، یکی از ویژگی های آشکار در ساختار فرهنگی و اجتماعی ایرانی در این سالیان که نمودها و نشانه هایی گوناگون را از آن می بینیم، گسترش و روایی جشن ها و آیین های باستانی ایرانی است. ما در این سالیان گواه آن بوده ایم که جشن هایی در نهادهای فرهنگی، در انجمن ها و دانشگاه ها برگزار شده است که می توانم گفت صدها سال گذشته است و ایرانیان این جشن ها را برنگزارده اند. جشن هایی که مانند جشن های بزرگ و فراگیر ایرانی آوازه نیافته است، شناخته ایرانیان نبوده است، جشن هایی که در ایران کهن آنها را برمی گزارده اند و گرامی می داشته اند. من به چند نمونه از این جشن ها بسنده می کنم؛ جشن هایی که من خود در