(بدان ای سالک راه خدا!) یک وقت کمال «کمال حقیقی» است، یک وقت کمال «کمال موهوم» است، و به عبارتی بدلی است. آن چیزی که هرکس مفطور به آن است، طلب و حب به کمال است. اما «کمال حقیقی» نه «کمال وهمی و بدلی» خود جاه اساسا یک «کمال موهوم» است که انسان بی خود به دنبال آن می دود. حب به مال هم مثل جاه، یک کمال موهوم است که ابنای دنیا به دنبالش می دوند، نه کمال حقیقی» یعنی درست است که ما به ازای خارجی دارد ولی کمال نیست و مشکلی را حل نمی کند. (1)