گمانم اکثر ما جوان های فامیل، دورهمی های خانوادگی را به خاطر حضور او بود که تاب می آوردیم. دایی حمید محبوب جملگی ما بود: خوش لباس، پنجاه وچند ساله، با ظرافت طبعی ستودنی و شوقی بسیار برای زندگی. هربار که جایی گیر می کردیم، پول لازم داشتیم یا شکست عشقی می خوردیم دایی حمید و خانه اش نخستین پناهگاه بودند، از همین رو شاید در مهمانی ها همگی دور او جمع می شدیم مثل مهمانی شب یلدای پارسال. آن شب دایی حمید داشت کاوه را که نامزدیش به هم خورده و معشوقش را به خیال مهاجرت باخته بود، به حرف می گرفت شاید که اندکی از اندوهش فاصله بگیرد تا از او شنید: «می دونم من دیگه این طور عاشق نمی شم. همین فکر بیشتر از همه