سوز و سرما که شروع می شود، مرض راه رفتن من هم شدت پیدا می کند. هر روز بعد از تمام شدن ساعت کاری مسیر ظفر تا ونک را پیاده می روم. پیاده رو همیشه خلوت است. دستم را می کشم به لبه دیوار آجری بانک. خنکی دیوار را دوست دارم. خنده ام می گیرد. لبخند می زنم. یاد حرف خواهر کوچیکه می افتم که همیشه گله می کند: «تو توی هپروت زندگی می کنی! کی می شود بیایی روی زمین، کنار آدم ها راه بروی.» حق دارد، عادت ندارم سرم را بالا بگیرم، عادت ندارم به صورت آدم ها نگاه کنم. در عوض تمام سنگفرش مسیر را می شناسم. گاهی می ایستم و قربان صدقه بچه گربه سیاه و سفید کز کرده گوشه دیوار می روم و دوباره راه می افتم. سال هاست کارم