تمام جاده های منتهی به کارگاه و کانال های برق پر از آب شده، مثل اینکه آسمان غضب کرده. به مسوول کارگاه زنگ می زنم؛ خواب آلود و با خستگی می گوید: «چه شده، اول صبح زنگ می زنی؟» با اینکه مسوول حمل و نقل کارگاه او هستم، همیشه مانده ام در جواب این حرفش چه بگویم. می پرسم: «کارگاه را امروز تعطیل کنیم؟» خطر برق گرفتگی و مریضی کارگران را توضیح می دهم: «سرویس ها را بفرستم کمپ؟» مثل اینکه جانوری گازش گرفته باشد پشت تلفن داد می زند: «مگر عمه ام مرده که کارگاه را تعطیل کنم؟» می گویم: «مهندس! سایت را آب برد، باید بیایی ببینی.» جواب نمی شنوم، به طور حتم دارد چرتکه می اندازد. صدایم را بلندتر می کنم: «با این سیلاب مگر می شود کارگران را نگه داشت؟ روز آفتابی جای نشستن ندارند، چه برسد به روز بارانی…» و تاکید می کنم: «آن هم با این باران سیل آسا.»