وقتی برای اولین بار علیرضا رو دیدم یه پریسای شونزده ساله بودم. علیرضا هنوز بیست سالش نشده بود ولی الکی بهم گفت بیست و دو سالشه. دوس داشت خودش رو بزرگ تر نشون بده که منو بیشتر تحت تاثیر قرار بده. فهمیدم دروغ میگه، ولی قبل از اینکه فرصت پیدا کنم به دروغش فکر کنم، کار از کار گذشته بود. عاشقش شده بودم. تا وقتی درس علیرضا تموم شد و بعد رفت سربازی بهترین دوست های هم بودیم. یه هفته قبل از اینکه بره سربازی توی پارکی که یه حوض با فرشته سنگی داشت و همیشه اون جا هم دیگه رو می دیدیم، روی نیمکت چوبی خودمون نشستیم و درباره زندگی آینده مون حرف زدیم. علیرضا گفت: «فکر می کنی بهتره اول با هم ازدواج کنیم یا من برم سربازی؟»