آلن اوستن که چون بچه گربه ای دستپاچه بود، از پلکان تاریک و جیرجیرکن ساختمان پل بالا رفت و مدتی طولانی در فضای تار جلوی درها به جست وجو پرداخت تا عاقبت نام موردنظر را، گنگ و مبهم، روی دری تشخیص داد.

همان گونه که گفته بودند در را با فشار باز کرد. اتاقی محقر و کوچک در برابرش رخ نمود. جز یک میز ساده آشپزخانه، یک صندلی گهواره ای و یک صندلی معمولی اثاث دیگری در اتاق ندید. ردیفی از قفسه ها، با حدودا یک دوجین بطری و تنگ، به یکی از دیوارهای نخودی رنگ و کثیف پشت داده بود. پیرمردی روی صندلی گهواره ای نشسته بود و روزنامه می خواند. آلن بی آنکه کلمه ای بر زبان آورد کارتی را که به او داده بودند تحویل پیرمرد داد.