دیر کرده بود. این با ادعای آلمانی شدنش -یا به قول خودش، آلمانی بودنش- جور درنمی آمد، اما من عادت کرده بودم. قرارمان این بار در کافه ای در تی یرگارتن بود و نشستن و تماشا کردن درخت ها و رودخانه حوصله ام را سر نمی برد. سومین باری بود که با او قرار می گذاشتم. هر بار دیر آمده بود. بار اول عذرخواهی کرد. بار دوم، نه. عین خیالش نبود. تا نشست، گفتم «نوری خان، هر چی رو از اینا یاد گرفته باشین، وقت شناسی رو یاد نگرفته ین.» دو طرف سبیل هایش رفت بالا و گفت «از یه اتوبوس جا موندم. حالا شما چشم پوشی کن.» همین را گذاشتم پای عذرخواهی و رفتیم سراغ کارمان. چاره ای نداشتم. او نیازی به من نداشت. من بودم که با او