اولین بار از دهان ایشان شنیدم، فرمودند چله! پدرم هنوزاهنوز می گوید: «باورم نمی شه مردی به قامت اون که صغیر و کبیر ازش حساب می بردن با روزنامه برات فرفره می ساخت و تو بهش ایراد می گرفتی که فرفره هات خوب نیست حاج بابا.» من که متولد آذر، ماه آخر پاییر بودم ارج و قربی علی حده داشتم خدمت شان. دویست تومنی هاشان را هنوز دارم که به خطی کج وکوله رویش نوشته اند: «به نور چشم عزیزم، اطهرجان که روشنای چشم من است. چاهارم آذرماه هزاروسیصدو شصت وپنج.» اما من هربار چاهارصدتومن از پیرمرد می گرفتم. آن دویست تومن اضافه خرج چندماهم می شد. خانه اش ویلایی بود در ده ونک، پر از سرو و چنار و بوته های نسترن. گل های محمدی