هفته های اول جنگ بود که برای جبهه جنوب، وضعیت خطرناکی پیش آمد. عراقی ها تا پنج کیلومتری اهواز پیش روی کرده بودند و از پشت کارخانه لوله سازی «نورد»، روبه روی روستایی عرب نشین، اهواز را با توپخانه و خمپاره 120 می زدند. فرمانده هان نظامی و مسئولین رده بالا، نگران بودند و مردم هم طبیعی بود که مضطرب باشند. چرا که هنوز داغ سقوط خرمشهر سرد نشده بود که اهواز را هم در معرض خطر می دیدند. علاوه بر مصائب جنگ تحمیلی، ادا و اطوار سیاسیون لیبرال یا همان ملی مذهبی ها و بدتر از همه شخص رئیس جمهور، شده بود قوز بالای قوز و آتش به جان ملت و خصوصا رزمنده های جبهه می زد. بنی صدر که از طرف امام، فرمانده کل قوا بود