معاصر بودن در بازار هنر چیزی است جدا از آنچه در منابع نقد و تاریخ هنر به آن پرداخته می شود. اصولا در بازار هنر، آثار چهره های مطرح امروزی در کنار هنرمندان نسل های گذشته -که به دنبال عبور از رهیافت های مدرنیستی بوده اند- در یک چارچوب قرار می گیرند.

در ایران، عبور از این رهیافت ها همواره با رویکردهایی چون گرایش به شیوه های سنتی نگارگری، به کارگیری نقشمایه های بومی و مذهبی و توجه به نقاشی آکادمیک یا فیگوراتیو در برابر شیوه های هنر مدرن مانند نقاشی آبستره همراه بوده است. از همین رهگذر، قرار است دهمین حراج تهران 21 دی ماه در هتل پارسیان آزادی برگزار شود که در این حراج 114 اثر از 105 هنرمند برای فروش به نمایش گذاشته می شود که میان آنها 14 اثر مجسمه، 75 اثر نقاشی، 6 اثر عکس و 19 اثر نقاشیخط به چشم می خورد. آنطور که اعلام شده این مجموعه منتخبی است از آفرینش های هنر معاصر ایران که از حیث مفهوم و ساختار هنری تجربه ای متفاوت با هنر مدرن را رقم زده اند. نگاهی به نام هنرمندان حاضر در این حراج گویای این مساله است که معاصر بودن این آثار هم به مفهوم متاخر بودن آن هاست و هم به تلقی متفاوتی از مفهوم مدرنیستی هنر و کاربرد عناصر پست مدرنیستی اشاره دارد. برخی از این آثار در یک دهه اخیر خلق شده اند و بخشی از آن ها هم قدمتی پنجاه ساله دارند. مسئولان برگزاری حراج تهران، مجموع کل کمینه فروش آثار را 251میلیارد و 670میلیون ریال و مجموع کل بیشینه فروش را 356میلیارد و 30میلیون ریال پیش بینی کرده اند. مسن ترین هنرمندی که اثر او در این حراج به فروش می رسد، منیر فرمانفرماییان متولد 1301 است و فرزانه وزیری تبار و یحیی گمار متولد 1366 جوانترین هنرمندان حاضر در این حراج هستند. طرح روی جلد کاتالوگ دهمین حراج تهران از آثار نقاشیخط حسین زنده رودی انتخاب شده که قیمت آن 3 تا 4میلیارد تومان تخمین زده شده است. در توضیح این اثر آمده است: خطاطی کردن برای حسین زنده رودی، بهانه نقاشی است. حروف و واژه ها بر پهنه وسیع بوم واسازی می شوند و در روندی تکرار شونده، گام به گام از وادی معنا دور شده و ره به عالم فرم می برند؛ بدین طریق زنده رودی با بهره گرفتن از قابلیت های خط فارسی، توانسته فرم قراردادی حروف را در جهانی نو بازمعنا کند.