چند سالی است بیماری در ایران شیوع پیدا کرده که ویروس آن هم بسرعت به دیگران انتقال پیدا می کنه، البته نمی دونم این بیماری در سطح جهانی هم هست یا فقط مختص ایرانه، اما هرچی که هست بیماری لاعلاجیه چراکه هیچ راه درمانی تا الان براش پیدا نشده.

این ویروس محیط شرکت ها، ادارات و سازمان ها را بدجور آلوده کرده، چراکه نه تنها دیگه خبری از مناعت طبع و فروتنی بین افراد مجرب و باسابقه دیده نمی شه بلکه این افراد تازه به مدد سابقه شان امر برشان مشتبه شده که محل کارشون فقط به اونا تعلق داره و فقط اونا هستن که حق دارن و فقط کار اوناست که خوبه. بیماران مبتلا به «سابقه من از همه بیشتر» به این واسطه برای خودشان امتیاز می خرن و فکر می کنن تو هر چیزی،از مرخصی گرفته تا پاداش اولویت با اوناست و افرادی که در محیط های کاری تازه وارد هستن حالا حالاها نباید تو چیزی مدعی باشن حتی تو کار هم باید سعی کنن افراد با سابقه تر خسته نشن و زیاد کار نکنن آخه این گروه از بیماران معتقدند که چون سابقه کار زیادی دارن پس کارشونم از همه بهتره و نباید زیاد کار کنن اگر کار بیشتری بهشون محول بشه دادشون درمیاد البته حقم دارنا! ما که از قدیم شنیدیم «درخت هر چه پربارتر افتاده تر» اما انگار این روزها دیگه این ضرب المثل مصداقی نداره و همین امر باعث ایجاد کدورت و شکاف میان کارمندان شده، اما آیا واقعا این حرفا ملاکی برای خوب بودن یک کارمند محسوب میشه! تازه یه گروه دیگه هستن که از این گروه باحال ترن اونا به مریضی کار من از همه بهتره هم مبتلا هستن، این افراد بر اساس معیارایی که خودشون دارن و تعاریف متملقانه ای که سایرین انجام می دن بیشتر به خودشون غره هستن و هر جا که می شینن از کارشون و سابقه درخشانشون تعریف می کنن، اما یکی نیست بگه دیگه دوره این حرفا گذشته و همه باید سعی کنیم به دور از هر گونه خودشیفتگی و غرور کنار هم کار کنیم. چه فرد با سابقه چه فرد تازه کار و افراد مجرب باید سعی کنن در کنار انتقال تجربیاتشون با رفتارهای متواضعانه و عاری از هرگونه غرور جوی صمیمی و دوستانه رو در محیط های کاری ایجاد کنن نه اینکه بدتر محیط های کاری رو با حرفای آزاردهنده مسموم کنن.