نوشتن در مورد افراد همیشه سخت است. از آن جهت که دچار غلو و زیاده گویی و مدح و ثنای بیهوده نشدن.

شریعتی در کتاب کویر و در مورد آدم ها و حرف ها، تصویری جالب و دسته بندی شگرفی از آدم ها دارد.

برخی آدم ها، سردرشان بلند و پرابهت است و چشمگیر. بیننده را می گیرد.

چشمش را پر می کند و روحش را تسخیر می کند. همچون دژی نظامی است. هر وقت نگاهش می کنی، کلاه از سرت می افتد... اما هنگامی که با ترس و لرز وارد این دژ عظیم که او برای خود ساخته و یا مریدان برایش ساخته اند، می شوی، با تعجب با دنیای کوچک و تنگ و تاریکی روبه رو می شوی. آن قدر کوچک که جای هیچ چیزی نیست. جای ماندن نیست. هوای او تو را خفه می کند. می خواهی تند و زود از او فرار کنی. بزرگی و اسم و رسم و کوچکی درون.