شهر بازی، ترکیب دو کلمه است؛ شهر یا شهرکی که قرار است در آن «بازی» کنی و نه فقط مکانی برای بازی و تفریح، شهر است با قوانین خاص خودش. یکی تفریح و شادمانی مداوم. صدای جیغ هم نشانه خوشحالی ا ست حتی. حالا وضعیتی را تجسم کنید که این شهر خالی شود از هرچه حیات است. از آنچه شهرش کرده و جز آهن پاره ای از وسایل باقی نماند. لحظه ای لخت و عریان که با عدم مواجهیم، با غیاب. همچون این قاب ها که گویی از وضعیتی خبر می دهند که نقاش، خود «اضطراری» نامیده اش. گویی احضار امر غایب اند و احیای حافظه ما از کودکی تا امروز. احیای خاطراتی که برای نسل یا نسل هایی مشترک است.