«لطف خدا، عزیزم! بدجوری ما اصلا حواسمون نیست که شامل حال ماست.» این را حسین محب اهری در روزهای پایانی عمرش گفته بود. زمانی که بیماری ناتوانش کرده بود و او را به قول مهران رجبی لاغرتر، ضعیف تر، رنجورتر، مریض تر و… البته «عاشق تر» کرده بود. ساعت 2 بامداد روز چهارشنبه در بیمارستان لاله، ایست قلبی به مقاومت جانانه محب پایان داد. او از سال 1379 یعنی زمانی که هنوز 49 سال داشت به بیماری سرطان غدد لنفاوی مبتلا شد و نزدیک به 20 سال در کنار کار و زندگی، در برابر این بیماری مقاومت کرد و از پا ننشست. او در این سال ها چنان گرم زندگی بود که هیچ کس ظنی به بیماری اش ن‍ برد و جز در این دو، سه سال هرگز نشانی از بیماری بر جان و جسمش پیدا نبود.