اینجا کاخ نیاوران است وصحنه ای فراموش ناشدنی. تصویر را نمی گویم، بلکه آنچه فراموش ناشدنی است، صدای بلند غار غار کلاغانی بود که دسته جمعی چندین بار سخنان شاه را قطع کردند و کسی نمی دانست با آنان چه کند. نه می شد از روی درختان نزدیک راندشان و نه می شد ترساندشان. صدایشان گاه آنقدر بلند می شد که کسانی در آن جمع سرشان را بالا می کردند و گاهی خنده ای بر بعضی لب ها می آمد ولی در آن محیط سرد متوقف می شد. البته کسانی که پخش مستقیم این مراسم را از تلویزیون نگاه می کردند این شانس را داشتند که جلوی خنده خود را نگیرند و قهقهه خود را متوقف نکنند. من از جمله کسانی بودم که این صحنه، خنده بر لبانم آورد. وقتی این صحنه را تماشا می کردم به این مساله فکر می کردم که حتی پرندگان کاخ نیاوران هم علیه شاه برخاسته اند و می خواهند این پیام را به او بدهند که وی را نمی خواهند. درست مثل ملت که شعار آزادیخواهی سر می دادند پرندگان نیز آواز آزادی سر داده بودند. چیزی که در سراسر ایران به یک آرزو تبدیل شده بود. آن روز ها ملت قیام کرده بودند و هرکس در هر کجای ایران زمین می خواست نهال آزادی را برای نسل های آینده غرس کند تا فرزندان این آب و خاک در زیر سایه آن، با آرامش زندگی کنند.