از سنگرهای اجتماعی که راه افتاده بودیم، از دور گلوله های نورانی رسام و توپ فرانسوی در آسمان ردوبدل می شدند. توپ فرانسوی کمی اعصاب خردکن بود، چرا؟ چون بعد از شلیک، خطی روشن در دل آسمان می کشید و خط و نشان می کشید که من دارم می آیم. بعد یکدفعه آن خط خاموش می شد و ما بدون آنکه بتوانیم رد توپ را بگیریم، می دانستیم توپ چند ثانیه بعد یک جایی از زمین خدا -شاید بغل دست ما- به زمین می نشیند. خلاصه تا توپ به زمین نمی نشست، نمی توانستم به چیز دیگری فکر کنم. آن شب منورهای رنگی و منورهای لوستری همه جا را روشن کرده بودند. هنوز منور قبلی خاموش نشده منورهای بعدی شلیک می شدند. انگار ماه و مهتاب در آسمان، بی