دوره چند ماهه ما توی خط دب حردان که هم زمان با ریاست جمهوری بنی صدر خائن و رکود جبهه ها بود، روزها و ساعت های دراز و کشدارش، حوصله بر و ملال آور می شدند. چاره ای نداشتیم جز این که با پر کردن این همه وقت خالی، سرمان را طوری گرم می کردیم. به جز نماز و دعای دسته جمعی بعضی روزهای هفته و فوتبال و والیبال صحرایی، هر روز یک ساعت قبل از ظهر و یک ساعت مانده به تنگ کلاغ پر، پای خاک ریز یا جلوی سنگر، چشم به جاده خاکی می نشستیم، تا سر و کله ماشین غذا که مخصوصا پستچی ما هم بود، پیدا بشود. نامه های خانواده و دوستان و نامه هایی که مردم برای جبهه می نوشتند، با همین پیک چهارچرخ به دستمان می رسید. بیش تر نامه