وقتی فیلم دادگاه خسرو گلسرخی پخش شد، من تنها دو سال داشتم و قاعدتا چیزی از ماجرا در خاطرم نیست، اما بازپخش دوباره آن در اولین ماه پیروزی انقلاب را به خوبی در خاطرم دارم، زل زده بودم به صفحه تلویزیون و مبهوت و شیدای یک آزادمرد شده بودم. اینکه در آن سال های کودکی و نوجوانی، گلسرخی، صمد بهرنگی، مرتضی آوینی، مصطفی چمران و جمیله بوپاشا و… با ذهن ما چه کردند و چه دنیایی برایمان ساختند را کاری ندارم. می دانم همین الان عده ای خواهند گفت این همه مانیفست های مبارزه و آزادی خواهی را نباید به دنیای بچه ها وارد کرد و گروه دیگری هم در مذمت اسطوره سازی و قهرمان پروری خواهند گفت و دسته آخری هم سری به افسوس تکان خواهند داد که بگویند ماهی سیاه کوچولویی که خنجر به دست داشت بهتر از بن تن نبود؟