به او لقب های فراوانی داده اند و «شیر بیشه غزل» و«پدر غزل مدرن ایران» از جمله این لقب ها هستند. حسین منزوی اولین دفتر شعرش را سال 1350 منتشر کرد و بعد وارد رادیو و تلویزیون ملی ایران شد و در گروه ادب در کنار نادر نادرپور شروع به فعالیت کرد. او مدتی هم مسئول صفحه شعر مجله ادبی رودکی بود و در سال نخست انتشار مجله سروش با این مجله همکاری داشت. حسین منزوی، از جمله تاثیرگذارترین شاعران معاصر در حوزه غزل فارسی بود و چشمه زلال او، باعث شد تا غزل بعد از منزوی همچنان به رگه های پر جوش و خروش خود ادامه بدهد. او یکی از ظرفیت سازان غزل فارسی بود که به این قالب کهن فارسی جانی تازه بخشید. همین بود که بعد از رفتنش، کنگره ها و بزرگداشت ها با مرور یادها و خاطرات بسیاری درباره او برگزار شد. چند روز پیش هم همایش درآمدی بر دوسالانه غزل منزوی با پیام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در زنجان برگزار شد تا در این همایش به وجوه مختلف شعر حسین منزوی پرداخته شود. سیدعباس صالحی در پیام خود به این همایش ضمن تاکید بر این نکته که حسین منزوی چهره ممتاز ادبیات معاصر و غزلسرای نوپرداز بود، گفت: او با ثبات قدم و شناخت دقیق از مسیر ادبی، توانست قالب سنتی غزل را با نگاهی امروزین بیامیزد و به آن جان تازه ببخشد. صالحی بابیان اینکه دو سالانه غزل حسین منزوی حاصل دو حسن نیت و حسن اتفاق است، ادامه داده است: یکی ارج نهادن به حضور شایسته منزوی در شعر امروز ایران که خواسته بحق اهالی ادبیات و دیگری ارج نهادن به غزل به عنوان زنده ترین و پویاترین قالب شعر فارسی است. در این پیام آمده است: منزوی اگرچه در سال های ابتدایی حیات ادبی اش آنچنان که باید قدر ندید؛ اما به تدریج جایگاه او در شعر ایران زمین بیش ازپیش نمایان شد و امروز نیز همچنان این اشتیاق را در دوستداران او می بینیم. البته حاصل این دو اتفاق، توجه به شاعران جوانی است که سنت شعری ایران را با نگاه دقیق و عمیق به قله های رفیع ادب پارسی ادامه داده اند. شاعر «با عشق در حوالی فاجعه»، «از شوکران و شکر»، از «کهربا و کافور» و… روز شانزدهم اردیبهشت سال 1383 بر اثر نارسایی قلبی و ریوی در تهران درگذشت و در کنار آرامگاه پدرش در زنجان به خاک سپرده شد.