سازمان هایی با ماهیت خیریه یا عام المنفعه حضور گسترده ای در جامعه امروز ایران دارند. پرونده این موسسات را می توان از زوایای مختلفی مانند علل شکل گیری، ارزیابی دستاوردها و ضرورت ساماندهی آنها بررسی کرد. بااین حال در این یادداشت صرفا به ارزیابی نقش و کارکرد این موسسات در قامت «سرمایه گذار و بنگاه دار» می پردازم. در سال های نخست پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به ویژه دوران جنگ تحمیلی، گستردگی مشکلات، آسیب های اجتماعی و فرهنگی و به بیانی «کارهای زمین مانده» آن چنان زیاد بود که به نظر نمی رسید سازمان های دولتی و حکومتی متولی امر بتوانند از پس همه امور برآیند. ازاین رو با پیشگامی برخی چهره های شناخته