روزنامه ها دوران بحرانی را می گذرانند که در سه سطح قابل صورت بندی است:

1- پیدا شدن رقبای نیرومندی چون شبکه های مجازی و شبکه های تلویزیونی ماهواره ای

2- بحران بی انگیزگی روزنامه نگاران ناشی از فشار محیط سیاسی و دستمزدهای غیر پاسخگو به حداقل معیشت

3- بحران مالی حاد ناشی از کمبود مخاطب، تورم افسارگسیخته و گرانی کاغذ و چاپ که تا مرز ورشکستگی کامل مطبوعات پیش می رود

این سه عارضه در هم ادغام می شوند و تولید هم افزایی پرشتاب می کنند.

روزنامه ایران که در آستانه هفت هزارمین شماره خود قرار دارد دوران پر فراز و نشیبی را تجربه کرده است و با تغییر دولت نتوانسته یک تجربه انباشت شده را به عنوان میراث از آن خود کند.این روزنامه در اوج اقبال از روزنامه متولد شد و سه نسل از روزنامه نگاران توانستند مکتب خاص خود را بیافرینند و حتی در تاریخ تاثیر بگذارد.

به همین دلیل مقایسه امروز و دیروز نه عادلانه است و نه کارآمد. مطبوعات در بخش مراقبت های ویژه قرار دارد و باید از آن مراقبت کرد.

برای این مراقبت توان مالی وجود ندارد و تنها با شجاعت و خلاقیت مداوم می تواند از مرگ برهد و برای این کار باید سازوکار خود را منطبق با مقتضیات تغییر دهد و در قدم بعد باید خود را با شبکه مجازی ادغام کند تا هم از هزینه های خود بکاهد و هم مخاطب نویافته بیابد. چطور باید این کار را کرد.

این کار با کار فکری به دست نمی آید بلکه باید از طریق عمل خلاق بیندیشد و از شکست نهراسد.

باید از تجربه آموخت، امروز را مدام شناخت و فردا را ساخت. چند ماه آینده ما یا با مرگ مطبوعات روبرو خواهیم شد یا با تولد دوباره روبه رو خواهیم شد.