هر قدر هم راه بروی دور نمی شوی از خودت. خودت را با خودت به دوش می کشی و می بری توی کوره راه ها، جاده ها، کوچه های تنگ و باریک و حتی شلوغ ترین خیابان های شهر. گز می کنی و قدم می زنی و توی شیشه مغازه ها خودت را نگاه می کنی و به خودت می گویی دست بردار از سرم و باز می دوی و می روی، اما خودت رهایت نمی کند، می آید و عین «دوالپا» می نشیند روی گردنت و تا آخرین شیره جانت را نکشد، رهایت نمی کند… اینها را توی صف تاکسی های خیابان فاطمی به خودم گفته ام و نگاه کرده ام به آینه بغل شکسته تاکسی که دارد تصویرم را مکدر و شکسته نشان می دهد. بعد یک خانمی توی صف جلو زده، تقریبا با آرنج توی پهلویم کوبیده و در جلوی