محمد رضا صفدری نویسنده بوشهری که بیش از40 سال است در عرصه ادبیات داستانی قلم می زند، درباره وضعیت ادبیات و کتاب می گوید: «به نظر می رسد تعداد خواننده ها بیشتر شده باشد. اما چیزی که در ترجمه و تالیف وجود دارد این است که درزبان فارسی هم مترجم و هم نویسنده کمی می لنگد؛ زبان شان روزنامه ای است و شناختی از زبان فارسی و ادبیات کهن ندارند.» نویسنده مجموعه داستان های «سیاسنبو» و «با شب یکشنبه» که دل پر دردی دارد، می گوید:«من یک نویسنده شکست خورده ام و مخاطب زیادی ندارم. شاید مشکل از من است.» اوکه درفضای مجازی حضور ندارد در مورد تاثیر آن بر داشتن مخاطب می گوید:« در فضای مجازی حضور ندارم. من گوشی موبایل هم ندارم، زیرا حوصله این کارها را ندارم. شاید به خاطر خستگی جسمی و روحی باشد. اما آدم باید با ابزار جدید آشنا باشد. من که آشنا نیستم، این فرصت را از دست می دهم و بابت این موضوع افسوس هم می خورم.» او درباره «لزوم توجه به اقلیم و جغرافیا در ادبیات داستانی» اظهار کرد: «اقلیم جای خاصی نیست و در همه جا وجود دارد؛ در تهران اقلیم هست، در بوشهر هم اقلیم هست، اما اقلیم خاص که بافت قدیمی دارد از بین رفته و نمی شود کاری برایش کرد. نویسنده ها از جایی که شناخت دارند می نویسند. جایی که من متولد شدم، دریا و بندر دارد و من هم درباره آن ها می نویسم.» صفدری در پاسخ به این سوال که آیا با این اوصاف داستان ها شبیه به هم نمی شوند، گفت: «آدم ها شبیه هم شده اند، ما همه شبیه هم حرف می زنیم، مثل آدم های تلویزیون حرف می زنیم. شبیه هم لباس می پوشیم. مخاطبان ما هم همین طور هستند. در آپارتمان زندگی می کنند و فضایی غیر از آن برای شان ناآشناست. مخاطبان می خواهند تجربه زیستی خود را در داستان ببینند. چه بسا کسی در فضای قدیمی بنویسد که برای مخاطب غریب است.»