اسمش را گذاشته ام «مرگ بازی». کاری که می کنند دقیقا همین توصیف را برایم دارد. با مرگ بازی می کنند و اصلا هم حواس شان نیست که این بازی، برخلاف همه آن حس لذت و به اشتراک گذاشتن، بازی سیاه و چرکی است. اهالی توییتر یک هفته است که مشغول این بازی هستند. خاطره های شان را از اولین مواجهه با مفهوم «مرگ» می نویسند و تعریف می کنند که مثلا چطور یک نفر در بغل شان جان داده یا چطور عزیزترین آدم های زندگی شان را از دست داده اند. آنها آنقدر غرق در این بازی شده اند که حواس شان نیست، تایم لاین های ایرانی پر شده از بوی مرگ. از ترس انسان هایی که معمولا در سنین کم با این مفهوم آشنا شده اند. قصه آشنایی هم هرچقدر بیشتر