برای کسانی که یکشنبه شب های شبکه دو تلویزیون ایران را در دهه 60 به یاد دارند، صدا و چهره جلال مقامی با برنامه محبوب «دیدنی ها» گره خورده است. کمتر کسی است که قطعه موسیقی lovers flower (عشق گل ها) که آهنگ برنامه بود را بشنود و چهره مقامی با آن صدای یگانه و اجرای گرم و صمیمی در ذهنش مجسم نشود. روزگاری که تلویزیون ایران سهم پر و پیمان تری در سرگرمی ایرانی ها داشت و «دیدنی ها» در بین تمام برنامه هایی که از دو شبکه تلویزیونی آن زمان پخش می شد، یکی از چند برنامه پربیننده بود. صدای مقامی به علاوه، یادآور سالن های سینمای ایران در دهه 60 هم هست. زمانی که هنوز صدابرداری سر صحنه در ساخت فیلم‎های ایرانی متداول نبود و معمولا چند صدای شاخص جای شخصیت های اصلی فیلم ها حرف می زدند که بی تعارف یکی از دل انگیزترین هایشان جلال مقامی بود. مقامی که چند سالی است کمتر در عرصه دوبله و گویندگی رادیو ظاهر شده، یکشنبه در مراسم تقدیر از دوست و همکارش منوچهر آذری که در فرهنگسرای ابن سینا برگزار شد، حضور یافت و لابه لای سخنانش درباره آذری به کم کاری خود در عرصه صداپیشگی هم اشاره کرد. او با استمداد از لسان الغیب و خواندن این مصرع که «چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون رو» تلویحا از دلیل دوری خود از حرفه اش هم گفت. او گفت همین مصرع برایش کافی است و چند سال است که فعالیتش در دوبلاژ و سایر برنامه های رادیو کم شده: «دلم برای همکارانم تنگ شده است. دلم برای بچه های دوبله و فضای دوبلاژ تنگ شده است. اینها شوخی نیست. 60 سال در دوبلاژ بوده ام و این دلتنگی ها طبیعی است.» مقامی در طول سالیان گویندگی اش جای بازیگران مختلفی حرف زده که مارچلو ماسترویانی، ریچارد هریس، داستین هافمن و نیکلاس کیج از آن جمله اند. زندگی او به قاعده با کارش پیوند داشته و ازدواجش با رفعت هاشم پور، صداپیشه معروف، گواه این پیوند است. او 60 سال سابقه گویندگی دارد اما صدایش در تمام این سال ها به همان جوانی روز اول است. جای صدای مقامی مدتی است در آنچه مردم ایران بر پرده سینما و قاب تلویزیون می بینند یا در رادیو می شنوند، خالی است. غیاب مشهودی که از اهمیت او در فرهنگ و هنر این سرزمین حکایت دارد.