خوشحالم که جشنواره برایم با فیلمی مستند شروع می شود (خانه ای برای تو). فیلمی که اگر چه تلخ است و تلخیش آدم را آزار می دهد اما اگر کسانی که باید فیلم را ببینند، تماشایش کنند، امکان اینکه تلخی نظاره کردن مشکلات شخصیت فیلم دل شان را بلرزاند، بیشتر می شود؛ لرزیدنی که می تواند وادارشان کند تا برای درمان درد بی درمان آدم هایی مثل شخصیت فیلم چاره ای بیندیشند. اتفاقی که اگر بیفتد خانه ای برای تو و سینمای مستند قدرتش را نشان داده است. قدرتی که انگار عجالتا قرار است، پنهان بماند و فیلم های مستند نه تنها بی حضور مسوولان که بدون تماشاگران همیشگی فیلم های جشنواره برای صندلی های خالی بر پرده بیفتد. البته