مواجهه با «دیگری» نخستین مساله انسان از حیث سرشت اجتماعی اوست. این «دیگری» از همان ابتدا در قالب رابطه کودک با مادر برای ارضای نیازهای حیاتی آغاز شده و پس از شکل گیری اگو، در قالب نسبت من و دیگران بروز می یابد. هر شکلی از هویت سازی، همواره نوعی دیگری سازی را در خود دارد: از من در برابر تصویر خودم (تعبیر لکانی مرحله آیینه ای) گرفته تا هویت من فردی در برابر دیگران، هویت من شرقی در برابر غربی ها، هویت من مسلمان در برابر کفار و الی آخر. مساله نسبت من با دیگری در دو سطح توصیفی و تجویزی قابل تحلیل است. در سطح توصیفی باید به عناصر برسازنده این شکاف پرداخت و به فهم و تحلیلی از خود «نسبت با دیگری»، امکانات