بندر چابهار به عنوان پیشانی اقیانوسی کشور ما را به 5/3 میلیارد نفر جمعیت دنیا متصل می کند. ما نتوانسته ایم از یک دهم این ظرفیت هم استفاده کنیم. این بندر نیازمند پس کرانه است. خطوط ریلی، هوایی و جاده ای این پس کرانه را تشکیل می دهد. اما وضعیت ریل و جاده به گونه ای است که جوابگوی نیاز حمل و نقل کالا نیست. جاده در جاهایی به صورت لاین رفت و برگشت است و در برخی قسمت های اندک هم به صورت بزرگراه. البته وزارت راه احداث بزرگراه را از چابهار تا میلک و از سه راهی زابل تا سرخس پیش بینی کرده اما کار چندانی نشده است. باید این وزارتخانه برای این پروژه به دنبال سرمایه گذار بخش خصوصی باشد. این مسیر اگر به بزرگراه تبدیل شود می توان برای جابه جایی 3.5 میلیون تن کالا از طریق آن برنامه ریزی کرد. در سال جاری که بندر چابهار از تحریم ها معاف شده، تعداد تصادف های رانندگی در استان سیستان و بلوچستان 400 درصد افزایش یافته است. ظرفیت ترخیص کالا در بندر چابهار همین الان 8.5 میلیون تن کالا است. در این شرایط باید 6 میلیون تن کالا حتما از طریق ریلی جابه جا شود. در عین حال چشم اندازی که دولت برای بندر چابهار تعریف کرده است ترخیص 80 میلیون تن کالا در سال است که معنایش جابه جایی 60 میلیون تن کالا از طریق ریلی در آینده است. هر چند قرارگاه خاتم الانبیا سپاه پروژه احداث راه آهن را در دست اجرا دارد اما این طرح 36 درصد پیشرفت فیزیکی دارد و با روند فعلی مدت ها طول می کشد تا به نتیجه برسد. از چابهار تا زاهدان به چیزی حدود 650 کیلومتر احداث ریل نیاز داریم. فعلا قرارگاه از دولت مبلغ هنگفتی طلبکار است. برای اتمام کار به 4500 میلیارد تومان اعتبار نیاز است. این در حالی است که برای سال آینده رقمی در حدود هزار میلیارد تومان در قانون بودجه پیش بینی شده است. مشخص است که با این اعداد نمی تواند پروژه به نتیجه برسد. امیدواریم تقاضای دولت برای تخصیص یک میلیون دلار از محل منابع صندوق توسعه ملی برای احداث راه آهن، جاده و تامین آب شرب سیستان و بلوچستان مورد موافقت رهبری انقلاب قرار گیرد. در این صورت بخش زیادی از مشکلات در این سه بخش مرتفع خواهد شد. سرمایه گذاری عربستان در بندر گوادر پاکستان زنگ خطر را برای ما به صدا در آورده است.