همیشه از آدم هایی که یک مشت افسوس توی گلوی شان می چپاندند و در حالی که به یک ناکجا آباد پرت خیره می شدند و با تکان های بی امان سرشان می گفتند «زندگی خیلی مسخره است…»، حالم به هم می خورد. زندگی هر چیزی که باشد، مسخره نیست و این تنها حقیقتی است که من پس از شرکت در مراسم تدفین پیرمردی 71 ساله، به آن ایمان دارم. وسط گورستانی مخروبه تابوت او درون گودالی به انتظار خاک بود تا آرام بگیرد. تلی از خاک کنار قبرش روی زمین بود و حتما همان مرد سیاه پوستی که پیرمرد می شناختش، به کمک پسرش ترتیب همه چیز را داده بود. اطرافیانش باید مشتی خاک از آن انبوه را توی دست شان می گرفتند و روی تابوتش می ریختند و تمام! زندگی