رفع دو چالش «حرکت در شهر» و «کیفیت زندگی در شهر» با یک اصلاح اساسی در محتوای سیاست منسوخ توسعه شهر برای خودروها، به اقدام شاخص مدیریت شهری در عمده ابرشهرها تبدیل شده است. ماموریت اصلی، «احیای شهرهای پیاده محور» و توقف کامل ساخت «بزرگراه» به عنوان مزاحم حرکت روان شهروندان، است. به طوری که در شهرهای بزرگ کشورهایی همچون امریکا، کانادا، کره و برزیل «پیاده رو»ها جایگزین بزرگراه ها شده اند. اوایل قرن بیست و یکم تصور می شد، ساخت بزرگراه های درون شهری، جابه جایی در شهرها را تسهیل می کند و هزینه های نجومی این قبیل پروژه های عمرانی به نفع شهر و شهروندان تمام می شود، اما قفل ترافیکی در بزرگراه ها و سرایت آن به سایر شریان های حرکت خودرو در شهر، در نهایت این معابر را به مزاحمان قطعی حرکت شهروندان تبدیل کرد. طرح تبدیل شهرهای خودرومحور به شهرهای پیاده محور، مطابق پژوهش های یک شهرساز امریکایی، از مسیرهایی همچون «افزایش هزینه و ریسک سفر با خودروی شخصی در کوتاه مدت» و «تقویت شبکه ترکیبی حمل و نقل عمومی و پیاده» اجرا شده است. در این طرح، با دوربرگردان حکومت های محلی برای دسترسی به شهر پیاده محور، در عمل، «کلان شهرهای ضدانسان» با اقداماتی در جهت مهار تقاضای سفر با وسایل نقلیه شخصی به تدریج به «شهرهای دشمن خودرو» تغییر چهره پیدا می کنند. مهم ترین دستاورد این تغییر، بازگشت «آسایش و تسهیل حرکت» به شهرهای بزرگ است.این طرح با 5 پاتک به «مزاحم حرکت در شهر» قابل تحقق است که به ترتیب شامل: «اخذ عوارض ازدحام در بزرگراه های پرتردد»، «تبدیل تدریجی برخی بزرگراه ها به کوچک راه ها از طریق کاهش عرض معابر حرکت خودرو به نفع ساخت پیاده رو»، «کاهش مساحت پهنه هایی با کاربری انبوه مسکونی و تجاری به فضاهای باز برای پیاده روی و دوچرخه سواری»، «مناسب سازی فصلی پیاده راه و چشم نواز کردن نمای اطراف مسیرهای حرکت پیاده» همچنین «ایجاد شبکه ترکیبی مترو-پیاده راه» می شود.