«40 سال است که یک روز خوش ندیدیم»

«در طی این چهل ساله برایم توقف ایجاد کردند».

«در این 40 سال گذشته، کدام روز ما روز خوبی بوده»

تکرار اینگونه جملات که چندبار از سوی معدودی به اصطلاح هنرمندان ما در موقعیت های مختلف که میکروفونی بدست آورده، در مراسمی چه جشن یا عزا بیان شده، دیگر به تدریج گوش های مخاطبان را حساس کرده است. جملاتی یکسان با یک نوع ادبیات و لحن بیانی و یک موتیف خاص، آن هم از سوی کسانی که قبل از این 40 سال و در دوران پیش از انقلاب در عرصه هنر و تلویزیون و سینما اصلا محلی از اعراب نداشتند و در نهایت در حد و اندازه یک دستیار جزء یا بازیگر دست چندم تئاترهای پرت و گمنام فعالیت می کردند.