حقد به معنای کینه توزی، یکی از خصوصیات و صفات زشت و رذایل اخلاقی است که در آیات قرآن از آن نهی شده است. تعبیر نزدیک به در قرآن حسادت و غل است. البته تفاوت هایی میان سه اصطلاح وجود دارد؛ با این همه وجه مشترک در همه آنها، احساسی است که در شخص وجود دارد و ریشه و خاستگاه آن احساس کمبود در خود از وجود نعمتی در دیگر است. به این معنا که شخص با توجه به وجود نعمتی در دیگری و فقدان آن در خود، احساس می کند که چیزی از دیگری کم دارد. همین احساس کمبود موجب می شود تا نسبت به نعمت هایی که دیگری از آن برخوردار است و از پیروزی ها و موفقیت های دیگری احساس رنجش داشته باشد و در خود کمبودی را احساس کند که همین سرچشمه حسادت، غل و حقد می شود. در همه این رذایل اخلاقی، نهان داشتن بدی نسبت به دیگری به عنوان وجه مشترک هر سه این رذایل است.