شرکت ملی نفت ایران در جنوب، به ویژه در آبادان در دهه 30 و 40 فرهنگ خاصش را اعمال می کرد از آن جمله بود، جداسازی خدمات کارگران و کارمندان خود و همچنین کارمندان عالیرتبه و دون پایه. استخرها و باشگاه های جدا از هم، فروشگاه ها و حتی خدمات اتوبوسرانی، کارگران با یک ریال و کارمندان با دو ریال از خدمات اتوبوسرانی در آبادان بهره مند می شدند. طبیعی بود با این جداسازی تفاوت ها آشکار می شد و با آن فرهنگ های متفاوت آنها، در این خدمات رسانی. دبیرستان پیروزی آبادان که بعدها، امیرکبیر نام گرفت، نمونه این جداسازی بود. هنگامی که در محله کارگری بود و وقتی که در محله کارمندی جای گرفت. در محله کارگری شرکت نفت در