کوبیدن 3 باره چکش بر روی میز و جمله «ختم جلسه دادگاه اعلام می شود» اگرچه پایانی بر رسیدگی به یک پرونده است اما آغازی بر دردسرهای انسانی است که به عمد یا سهو هر روز با طلوع خورشید چوب خطی بر دیوار سلول می کشد و خودش را با جمله «چون می گذرد غمی نیست» قانع می کند تا شاید شاکی پرونده دلش به رحم آید و او را ببخشد و یا عفو شامل حالش شود تا دوباره بتواند بدون حصار و دیوار و سیم های خاردارهای متراکم آزادانه در خیابان راه برود و از آن محبس رهایی پیدا کند.اما این نگاه یک سوی ماجراست. شاید سوی دیگر آن تا حد زیادی تلخ تر و سنگین تر از سایه دیوارهای بلند ندامتگاهی باشد که دست او را از دستان خانواده اش دور کرده است؛ خانواده ای که روزی او را پشتیبان و حامی و مایه دلگرمی شان می دانستند حالا با حبس او دیگر نور امیدشان کم سو تر از ماه ها و سال های قبل شده است.