این بار یک مطرب را از دست دادیم؛ مطربی که یک عمر برای هنری که از دستش برمی آمد، تلاش کرد و در سختی روزگار گذراند و بلاهای زیادی را متحمل شد. مطربی مثل هزاران مطرب دیگر در این کشور، که بدنامی را تحمل کرد، سرکوفت خورد اما دریغ که کار دیگری هم از دستش برنمی آمد. رزق و روزی او در این روزگار چنان دچار تهدید شد که به اجبار در یک کارخانه گونی بافی کارگری کرد.

مطرب محمد ذبیحی خوشبختانه زندگی اش را در همان کارخانه گونی بافی با زحمت ادامه داد و از آنجا بازنشسته شد. ماه های آخر عمر او به دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطانی گذشت که امروزه متاسفانه بسیار هم فراگیر شده است. «مطرب ها» یا «لوطی ها»