بوی باران را به نیت بهار در وجودم حبس می کنم. عید برایم در این سال سخت و پرمرارت، در نقطه دلخواه و آرامش بخش «عدالت» معنا پیدا می کند. یکی از جست وجوهای درون شهری ام برای آگاهی از جایگاه و عیار عدالت، مشاهده سیاهی لشگرها و واخورده های جامعه است. صافکارهای علاف و بیکار کنار اتوبان صیاد شیرازی، جزو سوژه های همیشگی ام هستند. یکی کلاه کاپشن مندرسش را روی سرش انداخته و در خود فرو رفته، دیگری با حالتی کلافه زیر باران در مسیر کوتاهی رفت و برگشت می کند، جوانی سیاه چرده کنار تابلوی بدخط «همه نوع صافکاری پذیرفته می شود» ایستاده و به نقطه ای خیره شده و بی خیال خیس شدن...