بخار روی شیشه های عینک گردش نشسته بود، دنیا را از پشت مه می دید. بیرون باران بدی بود، اما او خشک وارد کتابفروشی شد، با کلماتی کوتاه و برنده حرف می زد. هر بار که می آمد، دلم می خواست بنشینم و او برایم کتاب بخواند. همیشه کارش همین بود. قدی متوسط و بدنی لاغر داشت. با دوپای کشیده پنهان زیر شلوار مشکی و اورکتی که حتی یک چین هم نداشت. گام هایش تند و تیز بود و همیشه سر طاسش را زیر کلاه لبه داری مخفی می کرد. نویسنده ای نبود که نشناسد و خاطره ای مرتبط با او را برایم نگوید. گاهی مثل برادران کارامازوف در شک و ایمان، کتابی را چنگ می زد و باز پس می زد. وقتی گرم حرف می شد، عرق از دو سمت گلوگاهش مثل دو رود