کافی است کتاب های ابوتراب خسروی را تصادفی باز کنید و چند سطر بخوانید تا متوجه شوید با نویسنده ای مواجهید که اندوخته ای غنی از واژگان دارد؛ از داستان (اسفار کاتبان) با زبانی آرکاییک و فاخر و تاریخ نگارانه گرفته تا داستان (حضور) در کتاب دیوان سومنات و نثری روان و ساده. او کلمات را می شناسد و بهتر از آن، بازی با کلمات را اما این امر به معنی قربانی شدن محتوایی در خور یا ناپدید شدن موضوع نوشتار درمیان کولاژهای زبانی، نیست. گرچه بازشناسی موضوع داستان شاید اندکی پیچیده شود ولی کشف خط روایتی که زیرسایه زبانی قدرتمند شکل گرفته، خود لذتی عمیق برای خواننده دارد چراکه او هم در بازسازی مجدد داستان این چنین، نقشی بازی می کند.