«بس در طلبت کوشش بی فایده کردیم/ چون طفل دوان در پی گنجشک پریده» همین بیت، همین دوازده، سیزده کلمه ساده برای اینکه یکی را جاودانه کند، کافی است. همین تصویر جادویی. همین چینش درست و سالم کلمات. همین عاطفه تراژیک و تاثیرگذار که یقه مخاطبش را می گیرد و اگر اهل درآوردن یقه از دست دیگران نباشد تا دنیا دنیاست از حافظه او پا بیرون نمی گذارد. اما ماجرای پایان ناپذیر سعدی همین بیت نیست. شنگی خواندن این بیت در همین غزل مدام متصل می شود به بیت های دیگر. به شنگی های دیگر. به «در کوی تو معروفم و از روی تو محروم/ گرگ دهن آلوده یوسف ندریده» و... و شنگی عظیم این شعر گره می خورد به شعر بعدی. به تک تک بیت هایی