عرفا می گویند یک ذکر لسانی داریم، یک ذکر قلبی. سالک که قدم در سیر الی ا... می گذارد، اول بسیار با زبانش ذکر می گوید. اما هر چه مرتبه اش بالاتر می رود ذکر زبانی اش کمتر می شود و به جایی می رسد که دیگر سکوت می کند. سکوت، سر عجیبی است. یعنی در این دنیای پر از سر و صدا، فقط یک صدا را بشنوی. مثل کسی که در رستورانی شلوغ و پر از سر و صدا سکوت کرده و فقط صدای زنده پیانو را می شنود. بله ذکر باید صاحبش را به سکوت برساند. به عکس این جانباز که نگاه می کنم، می مانم که روزی که قرار است اعضا و جوارح شهادت بدهند، کدام دستش بیشتر به ذکر خدا شهادت می دهد دستی که هست یا دستی که نیست؟