فیلم «هشت نفرت انگیز»، همچون «جانگوی از بند رهاشده»، دگربار تارانتینو را به بطن ژانر وسترن می کشاند؛ این بار یک وسترن به سبک و سیاق وسترن های شمالی، آنجا که مناظر سرد کوهستانی/ جنگلی و مملو از برف و سرمای ایالات شمالی (مشخصا در این فیلم، ایالت وایومینگ) بستر داستانی و چشم اندازهای بصری فیلم را شکل می دهند؛ چنانکه نماهای آغازین تارانتینو نیز در لانگ شات های زیبا و سحرانگیز به استقبال آن می روند. در نظاره دلیجانی که از میان مسیرهای صعب العبور به دشواری و آهستگی راه خود را می گشاید و البته تصویر نمادینی از صلیبی فرورفته در برف و یخ که گویی پیشاپیش خبر از ورود دلیجان به برهوت نفرینی و سرزمینی ملعون دارد؛ دلیجانی که می کوشد خود را به شهر «رد راک» (یا صخره سرخ که خود قادر است استعاره ای از دوزخ نیز باشد) برساند.