در ایران از حوالی مشروطیت، با رواج مطبوعات، ادبیات از درون محافل ادبی و خواندن آثار ادبا برای یکدیگر، بیرون آمد و ادبیات، عتاب و خطابی با توده ها یافت و شعر و داستان رواجی عمومی گرفت. اهل قلم، نخست، تصور می کردند که می توانند برای همه بنویسند، کسانی مثل دهخدا و جمالزاده. بعد دیدند، عنوان توده یا مردم، مفهومی مبهم و کشدار است و توده مستمند، بیشتر به کار سیاستمداران در آستانه انتخابات می آید. این بود که بیشتر هنرمندان و روشنفکران، مخاطبان خود را به حق، بین قشر تحصیلکرده شهری جست وجو کردند که آنها در درازمدت پیام غلیظ فکری را رقیق می کنند برای بقیه. دلیلش افاضات این متفکران