(بدان ای سالک راه خدا!) یقظه یعنی بیداری و تنبیه و خروج از غفلت و خود فراموشی که بدون آن آدمی هیچ گاه به فکر تزکیه و خودسازی نخواهد افتاد. یقظه یعنی بیداری از خواب غفلت و احساس مسئولیت به اینکه جهان و انسان بیهوده آفریده نشده است که فرمود: «افحسبتم انما خلقناکم عیثا و انکم الینا لاترجعون» آیا گمان می کنید که ما شما را بیهوده آفریده ایم و شما به ما باز نمی گردید؟ (مومنون - 115)

و نیز فرمود: «ربنا ما خلقت هذا باطلا» پروردگارا! این همه آسمان و زمین و این دستگاه با عظمت را بیهوده و باطل نیافریدی. (آل عمران - 119)1