در مسیر برگشت به اهواز، با اینکه دوستان مایل به گشت و گذار در شهر عرب نشین «حمیدیه» بودند، اما مجال نداشتیم. برای جلسه استانداری باید وقت کافی می گذاشتیم. حمیدیه را زمان جنگ دیده بودم. بخش کوچکی بود و نخلستان های آبادی داشت. از هر کوچه و محله اش، نهری جریان داشت، که سرش پایین بود و به نخلستانی می ریخت. با آن همه جوی و نهر، بامسماتر بود اگر اسم حمیدیه را می گذاشتند مدینه الانهار! شاید به خاطر همین پرآبی و طبیعت سرسبزش بود که مردمش دل زنده و پرکار بودند. با اینکه تا دو، سه سال اول جنگ، دشمن از سه طرف روی شهر آتش می ریخت، با این حال پیاده روها و میدانچه هایش، پر بود از بساط دست فروش ها و دوره گردهای